There is a Time to Go and a Time to Come, and the Time to Go has Come!
Vandaag moesten we wel met de wekker op, anders is het maar de vraag of we op tijd wakker waren geworden. Voor de Sabbatschool zouden we naar de gemeente in San Nicolaas gaan om 'afscheid te nemen' en voor de eredienst zouden we dichter bij huis, in de gemeente van Congoweg, de dienst bijwonen. Amanda had ook aangegeven daar een lied ten gehore te brengen.
De lesbespreking in de Sabbatschool was geanimeerd. Het was me nooit opgevallen dat hier maar een half uur voor wordt uitgetrokken. Je ziet dat, ook al begint de Sabbatschool hier al om 9:15, de lesbespreking maar een onderdeel is van de dienst, en niet de focus... Na vanaf het podium de mensen te hebben gegroet, en bedankt voor hun gastvrije ontvangst, zijn we naar Rooi Congo vertrokken.
Het kerkgebouw in Congoweg was bommetje vol. Er moesten stoelen aangesleept worden om ervoor te zorgen dat iedereen een zitplaats kon krijgen. Zouden ze allemaal zijn gekomen om Amanda te horen zingen? Die Sabbatochtend zaten er 4 "Hermana (=zuster) Sambo"'s: Mijn moeder, Sarah, een zuster uit Curaçao (geen familie) en Amanda. Dus toen Amanda ging zingen werd ze aangekondigd als: "Hermana Sambo for di Hulanda" (= Zr. Sambo uit Nederland) Ik moest daar stilletjes om glimlachen. Ze zong "People Need the Lord" en dat sloot goed aan bij de preek. De mensen waren enthousiast over haar bijdrage.
Dit keer geen Potluck na de dienst, maar uitgebreide afscheid van allerlei mensen, waaronder Rebecca, Leroy, Revaline en Danien. Leroy is actief in de locale Prison Ministries en met de Advent Jeugd, dus hij en zijn gezin zouden er niet zijn ons uit te zwaaien later op de avond.
Na de lunch thuis (lekker was die moksi alesi met kip en gebakken banaan in een jasje!) de koffers ingepakt en gewogen (geen enkele werd te licht bevonden!). We hadden nog wat tijd om met mijn ouders door te brengen... Ze misten ons nu al. Ik vond dat toch een beetje voorbarig, maar goed. Vraag was alleen hoe mijn oma zou reageren...
Toen we klaar waren om naar het vliegveld te vertrekken bleek dat oma ontstemd was dat we haar niet eerder hadden verteld dat we weggingen. En inderdaad, we hadden het niet expliciet gezegd, maar we hadden het ook niet van haar verborgen. Maar goed, ze wenste ons het allerbeste toe, en dat we een veilige vlucht mochten hebben.
We hadden gisteren via internet al ingecheckt, dus we hoefden alleen onze bagage in te leveren. Samen goed voor bijna 75 kg! Gelukkig gaan ze op Aruba pas moelijk doen bij meer dan 25 kg per persoon. Waar ze wel moeilijk over deden was de afmeting van de handbagage. Een reistas waar niemand moeilijk over deed op Schiphol werd op Reina Beatrix geweigerd als handbagage. Die moest dan nog bij de gate worden ingecheckt.
De vlucht was niets bijzonders. Het eten was niet zo goed als op de heenvlucht. We zaten nu aan de zijkanten, en het lijkt wel alsof je daar minder beenruimte hebt dan in het midden. Ik heb bijna geen oog dichtgedaan. Toch duurde de vlucht terug niet zo lang als heen. Maar misschien komt dat gewoon omdat het echt een kortere vlucht was.
Op Schiphol aangekomen was het even spannend of de reistas bij de overige bagage zou zitten. Maar toen dat het geval bleek te zijn zat er niets anders op dan op die regenachtige januaridag naar huis te gaan.
zaterdag 6 januari 2007
vrijdag 5 januari 2007
The Sights of Paradise
Seeing is believing. But should one believe all that one sees?
Vandaag neemt Sarah ons mee om de typisch toeristische plekjes op Aruba te bezichtigen. Je kent dat wel, de plekken die je gezien moet hebben wil je kunnen zeggen dat je op Aruba bent geweest. Eerst gaan we naar de Natural Bridge. Die is in september 2005 ingestort. Op school leerde ik dat Aruba een koraaleiland is. In de brokstukken is wel goed te zien dat er koraal is ingebed in wat volgens mij vulkanisch gesteente is. Ik had gedacht dat het minder druk zou worden daar nu de brug was ingestort, maar ik had de menselijke natuur verkeerd ingeschat. Volgens mij komen er meer toeristen nu kijken dan daarvoor. Zouden het allemaal ramptoeristen zijn?
Vervolgens zijn we naar Casibari gereden. Dit is een park met rotsformaties. Raar eigenlijk dat niemand mij ooit heeft verteld hoe die zijn ontstaan. Ik bedoel, het is alsof iemand die rotsen (die ettelijke tonnen moeten wegen) op
elkaar heeft gestapeld. Misschien dachten de mensen vroeger dat reuzen dat hadden gedaan? O nee.., ik zit aan Ayo te denken. In het park ben ik ook een plant dat op een braamstruik lijkt tegengekomen, maar zouden bramen ook in de tropen groeien? Er hingen vruchten aan die ook erg veel op bramen leken, maar ik durfde ze niet te proeven... Wel hebben we bij het snackbar tegenover het park heerlijke pastechi's gegeten. Zo hoort een pastechi te smaken.
De ochtend was al ver verstreken toen we richting Palm Beach en West Punt reden. Het was leuk om onze oude zwemstek, Arashi, weer eens te zien. Ik was ook vergeten wat een luxe huizen er waren in Palm Beach. Je zag wel waar de vermogenden op Aruba wonen. De mooie duinen waren ook een aanblik die ik was vergeten. Waar zo'n reis toch nog goed voor is.
Op nu naar Rebecca, althans Joshua en ik. Amanda opteerde er voor om naar huis te gaan om haar lied voor morgen te oefenen. Bij Rebecca aangekomen werd ik bijna meteen naar de keuken gedirigeerd om 'cream corn' te maken. Ik was eigenlijk vergeten dat dat mede de bedoeling was. De saus werd dit keer met soja-melk gemaakt. Dat was voor mij voor het eerst. Gelukkig had ik ook nog de tijd om met Leroy bij te kletsen. We konden zo wat ideeën uitwisselen over zijn marketing technieken. Ik had Amanda beloofd niet te lang te blijven, dus toen Rebecca klaar was met koken zijn Joshua en ik, met voedselpakketten, naar huis gegaan.
De foto's die vandaag waren genomen moesten nog ergens ge-upload worden zodat we ze in Nederland beschikbaar zouden hebben. Dus heb ik de laptop van mijn vader maar aan het werk gezet.
Morgen zou onze laatste dag zijn op Aruba.
Vandaag neemt Sarah ons mee om de typisch toeristische plekjes op Aruba te bezichtigen. Je kent dat wel, de plekken die je gezien moet hebben wil je kunnen zeggen dat je op Aruba bent geweest. Eerst gaan we naar de Natural Bridge. Die is in september 2005 ingestort. Op school leerde ik dat Aruba een koraaleiland is. In de brokstukken is wel goed te zien dat er koraal is ingebed in wat volgens mij vulkanisch gesteente is. Ik had gedacht dat het minder druk zou worden daar nu de brug was ingestort, maar ik had de menselijke natuur verkeerd ingeschat. Volgens mij komen er meer toeristen nu kijken dan daarvoor. Zouden het allemaal ramptoeristen zijn?
Vervolgens zijn we naar Casibari gereden. Dit is een park met rotsformaties. Raar eigenlijk dat niemand mij ooit heeft verteld hoe die zijn ontstaan. Ik bedoel, het is alsof iemand die rotsen (die ettelijke tonnen moeten wegen) op
elkaar heeft gestapeld. Misschien dachten de mensen vroeger dat reuzen dat hadden gedaan? O nee.., ik zit aan Ayo te denken. In het park ben ik ook een plant dat op een braamstruik lijkt tegengekomen, maar zouden bramen ook in de tropen groeien? Er hingen vruchten aan die ook erg veel op bramen leken, maar ik durfde ze niet te proeven... Wel hebben we bij het snackbar tegenover het park heerlijke pastechi's gegeten. Zo hoort een pastechi te smaken.
De ochtend was al ver verstreken toen we richting Palm Beach en West Punt reden. Het was leuk om onze oude zwemstek, Arashi, weer eens te zien. Ik was ook vergeten wat een luxe huizen er waren in Palm Beach. Je zag wel waar de vermogenden op Aruba wonen. De mooie duinen waren ook een aanblik die ik was vergeten. Waar zo'n reis toch nog goed voor is.Op nu naar Rebecca, althans Joshua en ik. Amanda opteerde er voor om naar huis te gaan om haar lied voor morgen te oefenen. Bij Rebecca aangekomen werd ik bijna meteen naar de keuken gedirigeerd om 'cream corn' te maken. Ik was eigenlijk vergeten dat dat mede de bedoeling was. De saus werd dit keer met soja-melk gemaakt. Dat was voor mij voor het eerst. Gelukkig had ik ook nog de tijd om met Leroy bij te kletsen. We konden zo wat ideeën uitwisselen over zijn marketing technieken. Ik had Amanda beloofd niet te lang te blijven, dus toen Rebecca klaar was met koken zijn Joshua en ik, met voedselpakketten, naar huis gegaan.
De foto's die vandaag waren genomen moesten nog ergens ge-upload worden zodat we ze in Nederland beschikbaar zouden hebben. Dus heb ik de laptop van mijn vader maar aan het werk gezet.
Morgen zou onze laatste dag zijn op Aruba.
donderdag 4 januari 2007
Morning on the Town
To Buy or not to Buy, that's the Question
Eindelijk eens de gelegenheid om samen een ochtendje te gaan winkelen in Oranjestad. We zijn op zoek naar souveniers, kleren en juwelen (met 'we' bedoel ik natuurlijk Amanda :D)
Eerst lopen we langs de kraampjes langs het water. Heel vroeger had je hier een versmarkt. Maar de venezolaanse scheepjes komen al lang niet meer aanmeren. Tegenwoordig heb je er alleen maar souvenierkraampjes. Vooral van Haïtianen. Deze verkopen naast Arubaanse souveniers (cunucu huisjes, keramische leguanen, schildpadden, padden, t-shirts, petten, tassen, schilderijen) ook Afrikaanse souveniers (slangen, afrikaanse schilderijen, maskers, beelden). Maar weten die toeristen veel.
We krijgen van een van de kraampjeshouders een bonnetje voor een gratis 24 karaats juweel bij Kay's Jewelers. Daar zijn we toch in de buurt, en de souveniers zijn toch allemaal gekocht, dus op naar Kay's Jewelers. Blijkt een familiebedrijf te zijn van Indiers. Toen Amanda binnen kwam lopen zag ik hun gezichten allemaal oplichten. De mannen rechtten hun dassen en een kwam een en al glimlach naar haar toegelopen. Om een lang verhaal kort te houden, Amanda kreeg inderdaad het juweeltje gratis, maar ze kon er een houdertje bij kopen voor $129.- Dat deed ze natuurlijk. Nu heeft ze een mooi pendantje erbij voor een ketting.
Daarna gingen we kleren kijken. Joshua merkte op dat er maar weinig exclusief mannenkledingswinkels zijn, maar dat er vrouwenkledingwinkels bij de vloot waren. Dat kon ik niet tegenspreken. Toen we uitgewinkeld waren gingen we bij de Pizza Hut lunchen.
Tussen 16:30 en 17:00 hadden we een afspraak bij een goede vriendin thuis. Daar hebben we met z'n allen wat afgelachen, terugdenkend aan de 'goede oude tijd'.
Eindelijk eens de gelegenheid om samen een ochtendje te gaan winkelen in Oranjestad. We zijn op zoek naar souveniers, kleren en juwelen (met 'we' bedoel ik natuurlijk Amanda :D)
Eerst lopen we langs de kraampjes langs het water. Heel vroeger had je hier een versmarkt. Maar de venezolaanse scheepjes komen al lang niet meer aanmeren. Tegenwoordig heb je er alleen maar souvenierkraampjes. Vooral van Haïtianen. Deze verkopen naast Arubaanse souveniers (cunucu huisjes, keramische leguanen, schildpadden, padden, t-shirts, petten, tassen, schilderijen) ook Afrikaanse souveniers (slangen, afrikaanse schilderijen, maskers, beelden). Maar weten die toeristen veel.
We krijgen van een van de kraampjeshouders een bonnetje voor een gratis 24 karaats juweel bij Kay's Jewelers. Daar zijn we toch in de buurt, en de souveniers zijn toch allemaal gekocht, dus op naar Kay's Jewelers. Blijkt een familiebedrijf te zijn van Indiers. Toen Amanda binnen kwam lopen zag ik hun gezichten allemaal oplichten. De mannen rechtten hun dassen en een kwam een en al glimlach naar haar toegelopen. Om een lang verhaal kort te houden, Amanda kreeg inderdaad het juweeltje gratis, maar ze kon er een houdertje bij kopen voor $129.- Dat deed ze natuurlijk. Nu heeft ze een mooi pendantje erbij voor een ketting.
Daarna gingen we kleren kijken. Joshua merkte op dat er maar weinig exclusief mannenkledingswinkels zijn, maar dat er vrouwenkledingwinkels bij de vloot waren. Dat kon ik niet tegenspreken. Toen we uitgewinkeld waren gingen we bij de Pizza Hut lunchen.
Tussen 16:30 en 17:00 hadden we een afspraak bij een goede vriendin thuis. Daar hebben we met z'n allen wat afgelachen, terugdenkend aan de 'goede oude tijd'.
woensdag 3 januari 2007
Vamos a la Playa!
More C's
Vandaag om 08:00 op om naar het strand te gaan. Maar eerst langs de tankstation om ijs te halen (hier op Aruba verkopen ze bij bijna ieder tankstation zakken ijs.) Daarna naar de buurtsuper om wat drinken en versnaperingen in te slaan (Dit is is tevens ons eerste inkopen waar de pas ingevoerde bbo [belasting op bedrijfsomzet] op wordt geheven. Over die bbo is veel te doen geweest hier op Aruba. Menigeen is van mening dat het economisch gezien helemaal niet nodig is om een dergelijke belasting in te voeren. Veeleer zou de regering moeten bezuinigen door het ambtenaren apparaat te verkleinen en minder uit te geven aan snoepreisjes e.d. Maar het is natuurlijk makkelijker om nieuwe belastingen in te voeren.)
Na alle neefjes en nichtjes te hebben opgepikt gaan we richting Baby Beach. Om daar de hele dag te gaan doorbrengen. Het is natuurlijk stralend weer. Vrij veel mensen zijn weer aan het werk, dus het strand is iets rustiger dan de afgelopen keer. De neven en nichten gaan zandkastelen bouwen en ik mag jureren. Daarna wordt iedereen de zee ingejaagd.
Na 17:00 hebben we genoeg gehad. Rebecca is haar kinderen komen ophalen en wij gaan wat chinees halen. Volgens mij hebben de Chinezen zich overal aan de smaak van de locale bevolking. Maar deels wordt die smaak ook door hen beïnvloed. Hoe dan ook, Arubaans chinees is anders dan Nederlands chinees. Met een volle maag gaan we naar bed.
Vandaag om 08:00 op om naar het strand te gaan. Maar eerst langs de tankstation om ijs te halen (hier op Aruba verkopen ze bij bijna ieder tankstation zakken ijs.) Daarna naar de buurtsuper om wat drinken en versnaperingen in te slaan (Dit is is tevens ons eerste inkopen waar de pas ingevoerde bbo [belasting op bedrijfsomzet] op wordt geheven. Over die bbo is veel te doen geweest hier op Aruba. Menigeen is van mening dat het economisch gezien helemaal niet nodig is om een dergelijke belasting in te voeren. Veeleer zou de regering moeten bezuinigen door het ambtenaren apparaat te verkleinen en minder uit te geven aan snoepreisjes e.d. Maar het is natuurlijk makkelijker om nieuwe belastingen in te voeren.)
Na alle neefjes en nichtjes te hebben opgepikt gaan we richting Baby Beach. Om daar de hele dag te gaan doorbrengen. Het is natuurlijk stralend weer. Vrij veel mensen zijn weer aan het werk, dus het strand is iets rustiger dan de afgelopen keer. De neven en nichten gaan zandkastelen bouwen en ik mag jureren. Daarna wordt iedereen de zee ingejaagd.
Na 17:00 hebben we genoeg gehad. Rebecca is haar kinderen komen ophalen en wij gaan wat chinees halen. Volgens mij hebben de Chinezen zich overal aan de smaak van de locale bevolking. Maar deels wordt die smaak ook door hen beïnvloed. Hoe dan ook, Arubaans chinees is anders dan Nederlands chinees. Met een volle maag gaan we naar bed.
dinsdag 2 januari 2007
Heaping Coals of Fire
Scotland's Burning?
Vandaag zijn we bij Sarah wezen barbecuen. Om 10:00 zijn we die kant op gegaan. Daarvoor heeft Joshua weer fanatiek zitten oefenen op zijn gitaar, terwijl wij ons klaarmaakten voor de dag. Ik was eerlijk gezegd helemaal vergeten dat we gingen barbecuen. Als ik het me had herinnerd had ik andere kleren gekozen, maar omdat we buiten hebben gezeten de hele dag was het wel uit te houden in een lange spijkerbroek.
Anton was er al. Hij had in zijn vrije tijd een barbecue met gril in elkaar gesoldeerd. Terwijl de kolen op temperatuur kwamen hebben wij gezellig onder een ficus elkaar wat beter leren kennen. Het eerst gingen de spare-ribs op de bbq, voor Anton en mijn vader. De rest van de genodigden kregen kip. Wela Scylla (mijn oma) was ook vandaag weer van de partij. Het eten was heerlijk. Maar uit het niets verschenen er vliegen die ons niet met rust lieten totdat we ons bord leeg hadden. Daarna verdwenen ze zo snel als ze waren verschenen. Dit keer hadden we eraan gedacht de camera mee te nemen en ook nog foto's te nemen. Een vriendin van Sarah kwam ook langs, en daar was natuurlijk ook een bord voor beschikbaar.
In de namiddag begon Wela Scylla tekenen van vermoeidheid te tonen, dus gingen mjin ouders met haar naar huis. Wij bleven nog een tijdje omdat we naar de 'Cas di Luz' (Huis van Licht) zouden gaan als het donker was. Eerst wilden de neefjes en nichtjes nog wat vuurwerk afsteken. Ik hield een oogje in het zeil om ervoor te zorgen dat er geen ongelukken zouden gebeuren. Helaas was er niemand die een oogje op de buurjongens hield. Iemand had net naast het hek van Sarah's tuin een kerstboom in brand gestoken. Zo'n boon zit natuurlijk boordevol licht ontvlambare olien. Dus de vlammen laaiden hoog op. Toen ze erover werden aangesproken zetten ze nog een grote mond op ook. Waarschijnlijk zijn het dat type jongens die ons in Nederland een slechte naam bezorgen.
Toen de gemoederen enigzins bedaard waren gingen we naar 'Cas di Luz'. Mooi, zoals het huis is verlicht. Dat zal een flinke duit aan electriciteit kosten, denk ik zo.
Morgen gaan we naar het strand. Dus vandaag maar vroeg naar bed.
Vandaag zijn we bij Sarah wezen barbecuen. Om 10:00 zijn we die kant op gegaan. Daarvoor heeft Joshua weer fanatiek zitten oefenen op zijn gitaar, terwijl wij ons klaarmaakten voor de dag. Ik was eerlijk gezegd helemaal vergeten dat we gingen barbecuen. Als ik het me had herinnerd had ik andere kleren gekozen, maar omdat we buiten hebben gezeten de hele dag was het wel uit te houden in een lange spijkerbroek.
Anton was er al. Hij had in zijn vrije tijd een barbecue met gril in elkaar gesoldeerd. Terwijl de kolen op temperatuur kwamen hebben wij gezellig onder een ficus elkaar wat beter leren kennen. Het eerst gingen de spare-ribs op de bbq, voor Anton en mijn vader. De rest van de genodigden kregen kip. Wela Scylla (mijn oma) was ook vandaag weer van de partij. Het eten was heerlijk. Maar uit het niets verschenen er vliegen die ons niet met rust lieten totdat we ons bord leeg hadden. Daarna verdwenen ze zo snel als ze waren verschenen. Dit keer hadden we eraan gedacht de camera mee te nemen en ook nog foto's te nemen. Een vriendin van Sarah kwam ook langs, en daar was natuurlijk ook een bord voor beschikbaar.
In de namiddag begon Wela Scylla tekenen van vermoeidheid te tonen, dus gingen mjin ouders met haar naar huis. Wij bleven nog een tijdje omdat we naar de 'Cas di Luz' (Huis van Licht) zouden gaan als het donker was. Eerst wilden de neefjes en nichtjes nog wat vuurwerk afsteken. Ik hield een oogje in het zeil om ervoor te zorgen dat er geen ongelukken zouden gebeuren. Helaas was er niemand die een oogje op de buurjongens hield. Iemand had net naast het hek van Sarah's tuin een kerstboom in brand gestoken. Zo'n boon zit natuurlijk boordevol licht ontvlambare olien. Dus de vlammen laaiden hoog op. Toen ze erover werden aangesproken zetten ze nog een grote mond op ook. Waarschijnlijk zijn het dat type jongens die ons in Nederland een slechte naam bezorgen.
Toen de gemoederen enigzins bedaard waren gingen we naar 'Cas di Luz'. Mooi, zoals het huis is verlicht. Dat zal een flinke duit aan electriciteit kosten, denk ik zo.
Morgen gaan we naar het strand. Dus vandaag maar vroeg naar bed.
maandag 1 januari 2007
Bon Anja Nobo!
Happy New Year!
Lange nacht gisteren, maar wat mij betreft is het jaar prima begonnen.
Vandaag hebben we vooral besteedt met het plannen van de ons resterende dagen. Het zijn er niet meer zoveel dus we moeten iedere dag goed benutten.
Het blijkt dat ik gisteren bij het afsteken van vuurwerk iets te dicht bij een bladcactus ben gaan staan. Ik ben de halve ochtend bezig geweest met het uittrekken van haarfijne stekels. Het zijn gemene dingen. Als je ze eruit trekt zie je dat ze weerhaken hebben aan de uiteinde die in de huid zat. Daarna zijn Joshua en ik traditiegetrouw vuurwerk dat in de tuin van mijn ouders terecht was gekomen gaan opruimen. We waren daar niet mee klaar of er viel een heuse storbui, als het ware om de atmosfeer schoon te wassen voor het nieuwe jaar.
Nadat dat klusje was geklaard ben ik maar mijn blog gaan bijwerken. Ik moest nog van de 27ste tot de 31ste componeren. Ik wist amper meer wat we hadden gedaan, en ik heb dan ook lang niet alles opgeschreven, maar ik laat het zo, anders heb ik niets meer om te vertellen als ik terug ben :D
Heb ook weer voor het eerst in 15 jaar mijn moeders pom gegeten. Lekker zoals altijd.
De rest van de dag verliep rustig.
Lange nacht gisteren, maar wat mij betreft is het jaar prima begonnen.
Vandaag hebben we vooral besteedt met het plannen van de ons resterende dagen. Het zijn er niet meer zoveel dus we moeten iedere dag goed benutten.
Het blijkt dat ik gisteren bij het afsteken van vuurwerk iets te dicht bij een bladcactus ben gaan staan. Ik ben de halve ochtend bezig geweest met het uittrekken van haarfijne stekels. Het zijn gemene dingen. Als je ze eruit trekt zie je dat ze weerhaken hebben aan de uiteinde die in de huid zat. Daarna zijn Joshua en ik traditiegetrouw vuurwerk dat in de tuin van mijn ouders terecht was gekomen gaan opruimen. We waren daar niet mee klaar of er viel een heuse storbui, als het ware om de atmosfeer schoon te wassen voor het nieuwe jaar.
Nadat dat klusje was geklaard ben ik maar mijn blog gaan bijwerken. Ik moest nog van de 27ste tot de 31ste componeren. Ik wist amper meer wat we hadden gedaan, en ik heb dan ook lang niet alles opgeschreven, maar ik laat het zo, anders heb ik niets meer om te vertellen als ik terug ben :D
Heb ook weer voor het eerst in 15 jaar mijn moeders pom gegeten. Lekker zoals altijd.
De rest van de dag verliep rustig.
zondag 31 december 2006
Three, Two, One...
On the Eve of Change?
Over Oud-en-Nieuw viering op Aruba kan ik kort zijn. Het draait om Vuurwerk, Drank en Feesten. Als Adventist valt het tweede af en als familieman het derde, dus hou je alleen het vuurwerk over :D
Maar voor de festiviteiten gaan we traditiegetrouw naar de zonsondergangsdienst. Al een aantal jaar wordt dat met alle Adventgemeenten op Aruba samen gevierd. Zo ook dit jaar. Dit keer met een extra tintje, omdat de Arubaanse gemeenten ingaande 1-1-2007 samen de nieuwbakken Arubaanse Unie binnen de Inter Amerikaanse Divisie zullen vormen. Omdat dit een gebeurtenis is op nationaal niveau, is een hoogwaardigheidsbekleder uitgenodigd. Dit keer is dat zijne excellentie Ramon Lee, de minister van Sport.
Het was een lang programma, een lange zangdienst, veel speciale zang, een gedicht en mime. De preek was dynamisch. Maar omdat het programma zou was uitgelopen moest de dronk (met niet-alcoholische cider) die op het nieuwe jaar wordt uitgebracht versneld gebeuren.
Pas om 22:00 zijn we thuis. Dat creert een 'probleem'. Normaal zouden we tussen 21:30 en 22:00 zijn begonnen met het afschieten van vuurwerk. Met die planning in gedachten hebben we ook ingeslagen. Maar nu beginnen we pas om 23:00.. Dat is nooit genoeg tijd om alles af te schieten... Maar we doen ons best. Vooral Sarah is blij dat ik er ben, nu kan zij achterovergeleund zitten genineten van het schouwspel, waar zij normaal het werk moet doen. Er zitten een soort 'cherry bombs' tussen. Ze heten "Spinning Chrysantemums Thunder" En de naam is wat het eerste en het laatste betreft in ieder geval goed gekozen. De balletjes zijn maar 3 cm in diameter maar ze knallen enorm hard!
Om 0:00 worden de beste wensen uitgewisseld. Pas om 03:00 gaan we naar bed.
Over Oud-en-Nieuw viering op Aruba kan ik kort zijn. Het draait om Vuurwerk, Drank en Feesten. Als Adventist valt het tweede af en als familieman het derde, dus hou je alleen het vuurwerk over :D
Maar voor de festiviteiten gaan we traditiegetrouw naar de zonsondergangsdienst. Al een aantal jaar wordt dat met alle Adventgemeenten op Aruba samen gevierd. Zo ook dit jaar. Dit keer met een extra tintje, omdat de Arubaanse gemeenten ingaande 1-1-2007 samen de nieuwbakken Arubaanse Unie binnen de Inter Amerikaanse Divisie zullen vormen. Omdat dit een gebeurtenis is op nationaal niveau, is een hoogwaardigheidsbekleder uitgenodigd. Dit keer is dat zijne excellentie Ramon Lee, de minister van Sport.
Het was een lang programma, een lange zangdienst, veel speciale zang, een gedicht en mime. De preek was dynamisch. Maar omdat het programma zou was uitgelopen moest de dronk (met niet-alcoholische cider) die op het nieuwe jaar wordt uitgebracht versneld gebeuren.
Pas om 22:00 zijn we thuis. Dat creert een 'probleem'. Normaal zouden we tussen 21:30 en 22:00 zijn begonnen met het afschieten van vuurwerk. Met die planning in gedachten hebben we ook ingeslagen. Maar nu beginnen we pas om 23:00.. Dat is nooit genoeg tijd om alles af te schieten... Maar we doen ons best. Vooral Sarah is blij dat ik er ben, nu kan zij achterovergeleund zitten genineten van het schouwspel, waar zij normaal het werk moet doen. Er zitten een soort 'cherry bombs' tussen. Ze heten "Spinning Chrysantemums Thunder" En de naam is wat het eerste en het laatste betreft in ieder geval goed gekozen. De balletjes zijn maar 3 cm in diameter maar ze knallen enorm hard!
Om 0:00 worden de beste wensen uitgewisseld. Pas om 03:00 gaan we naar bed.
Abonneren op:
Posts (Atom)