There is a Time to Go and a Time to Come, and the Time to Go has Come!
Vandaag moesten we wel met de wekker op, anders is het maar de vraag of we op tijd wakker waren geworden. Voor de Sabbatschool zouden we naar de gemeente in San Nicolaas gaan om 'afscheid te nemen' en voor de eredienst zouden we dichter bij huis, in de gemeente van Congoweg, de dienst bijwonen. Amanda had ook aangegeven daar een lied ten gehore te brengen.
De lesbespreking in de Sabbatschool was geanimeerd. Het was me nooit opgevallen dat hier maar een half uur voor wordt uitgetrokken. Je ziet dat, ook al begint de Sabbatschool hier al om 9:15, de lesbespreking maar een onderdeel is van de dienst, en niet de focus... Na vanaf het podium de mensen te hebben gegroet, en bedankt voor hun gastvrije ontvangst, zijn we naar Rooi Congo vertrokken.
Het kerkgebouw in Congoweg was bommetje vol. Er moesten stoelen aangesleept worden om ervoor te zorgen dat iedereen een zitplaats kon krijgen. Zouden ze allemaal zijn gekomen om Amanda te horen zingen? Die Sabbatochtend zaten er 4 "Hermana (=zuster) Sambo"'s: Mijn moeder, Sarah, een zuster uit Curaçao (geen familie) en Amanda. Dus toen Amanda ging zingen werd ze aangekondigd als: "Hermana Sambo for di Hulanda" (= Zr. Sambo uit Nederland) Ik moest daar stilletjes om glimlachen. Ze zong "People Need the Lord" en dat sloot goed aan bij de preek. De mensen waren enthousiast over haar bijdrage.
Dit keer geen Potluck na de dienst, maar uitgebreide afscheid van allerlei mensen, waaronder Rebecca, Leroy, Revaline en Danien. Leroy is actief in de locale Prison Ministries en met de Advent Jeugd, dus hij en zijn gezin zouden er niet zijn ons uit te zwaaien later op de avond.
Na de lunch thuis (lekker was die moksi alesi met kip en gebakken banaan in een jasje!) de koffers ingepakt en gewogen (geen enkele werd te licht bevonden!). We hadden nog wat tijd om met mijn ouders door te brengen... Ze misten ons nu al. Ik vond dat toch een beetje voorbarig, maar goed. Vraag was alleen hoe mijn oma zou reageren...
Toen we klaar waren om naar het vliegveld te vertrekken bleek dat oma ontstemd was dat we haar niet eerder hadden verteld dat we weggingen. En inderdaad, we hadden het niet expliciet gezegd, maar we hadden het ook niet van haar verborgen. Maar goed, ze wenste ons het allerbeste toe, en dat we een veilige vlucht mochten hebben.
We hadden gisteren via internet al ingecheckt, dus we hoefden alleen onze bagage in te leveren. Samen goed voor bijna 75 kg! Gelukkig gaan ze op Aruba pas moelijk doen bij meer dan 25 kg per persoon. Waar ze wel moeilijk over deden was de afmeting van de handbagage. Een reistas waar niemand moeilijk over deed op Schiphol werd op Reina Beatrix geweigerd als handbagage. Die moest dan nog bij de gate worden ingecheckt.
De vlucht was niets bijzonders. Het eten was niet zo goed als op de heenvlucht. We zaten nu aan de zijkanten, en het lijkt wel alsof je daar minder beenruimte hebt dan in het midden. Ik heb bijna geen oog dichtgedaan. Toch duurde de vlucht terug niet zo lang als heen. Maar misschien komt dat gewoon omdat het echt een kortere vlucht was.
Op Schiphol aangekomen was het even spannend of de reistas bij de overige bagage zou zitten. Maar toen dat het geval bleek te zijn zat er niets anders op dan op die regenachtige januaridag naar huis te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten