Three, Two, One...

On the Eve of Change?

Over Oud-en-Nieuw viering op Aruba kan ik kort zijn. Het draait om Vuurwerk, Drank en Feesten. Als Adventist valt het tweede af en als familieman het derde, dus hou je alleen het vuurwerk over :D

Maar voor de festiviteiten gaan we traditiegetrouw naar de zonsondergangsdienst. Al een aantal jaar wordt dat met alle Adventgemeenten op Aruba samen gevierd. Zo ook dit jaar. Dit keer met een extra tintje, omdat de Arubaanse gemeenten ingaande 1-1-2007 samen de nieuwbakken Arubaanse Unie binnen de Inter Amerikaanse Divisie zullen vormen. Omdat dit een gebeurtenis is op nationaal niveau, is een hoogwaardigheidsbekleder uitgenodigd. Dit keer is dat zijne excellentie Ramon Lee, de minister van Sport.
Het was een lang programma, een lange zangdienst, veel speciale zang, een gedicht en mime. De preek was dynamisch. Maar omdat het programma zou was uitgelopen moest de dronk (met niet-alcoholische cider) die op het nieuwe jaar wordt uitgebracht versneld gebeuren.

Pas om 22:00 zijn we thuis. Dat creert een 'probleem'. Normaal zouden we tussen 21:30 en 22:00 zijn begonnen met het afschieten van vuurwerk. Met die planning in gedachten hebben we ook ingeslagen. Maar nu beginnen we pas om 23:00.. Dat is nooit genoeg tijd om alles af te schieten... Maar we doen ons best. Vooral Sarah is blij dat ik er ben, nu kan zij achterovergeleund zitten genineten van het schouwspel, waar zij normaal het werk moet doen. Er zitten een soort 'cherry bombs' tussen. Ze heten "Spinning Chrysantemums Thunder" En de naam is wat het eerste en het laatste betreft in ieder geval goed gekozen. De balletjes zijn maar 3 cm in diameter maar ze knallen enorm hard!

Om 0:00 worden de beste wensen uitgewisseld. Pas om 03:00 gaan we naar bed.

And the Oscar goes to...

Make a joyful noise unto the Lord

Eindelijk nu was de laatste Sabbat van het jaar aangebroken. Vandaag zouden Rowena, Revaline en Joshua als 'combo' hun debuut beleven. Ook Danian had een deel in het programma. Op zo'n hoogtijdag zou mijn Oma ook van de partij zijn.

Ik was nipt op tijd om mee te kunnen. Vijf minuten later en ik had moeten lopen. Op zich niet erg, omdat het kerkgebouw van de gemeente Rooi Congo op maar een paar minuten loopafstand staat.
Opnieuw waren de mensen (andere dan vorige week) hartstikke blij om ons te zien. Het was wel aangenaam dat de nodige aandacht naar mijn Oma ging. Mijn moeder opende de dienst en al gauw was het tijd voor het zendingsbericht. Ik was gevraagd om dit te doen, maar het moest wel in het Papiamento. Dat zou voor mij voor het eerst zijn dat ik in het openbaar in het Papiamento zou spreken.
Daarna was het combo aan de beurt. De aanwezigen waar enthousiast over hun optreden en dit werd met een luide "Amen" te kennen gegeven. Ook Danian's kennis van de verzen die hij moest opzeggen werden gewaardeerd. De kinderen waren blij dat het voorbij was.

Na de dienst was er een potluck, maar dan op zijn Congo Weg's. Dat wil zeggen dat het helemaal niet van iedereen verwacht wordt om wat mee te nemen om met anderen te delen, maar dat er bepaalde mensen van te voren worden gevraagd om wat te bereiden. En volgens goed Adventistisch gebruik is het natuurlijk ruim voldoende. De gasten werden eerst bediend, dus moesten we eraan geloven. Voor de kinderen waren er wat kleinere borden dan voor de volwassenen. Maar erg nuttig was dat niet, omdat er toch evenveel werd opgeschept, waardoor de kinderen zo'n berg op hun bord kregen opgediend.

Na wat nagepraat te hebben zijn Amanda, Joshua en ik wat eerder naar huis gegaan.

Practise makes Better (cuz no-one's Perfect)

Never give up!

Vandaag zouden Rowena, Revaline en Joshua voor het laatst voor het optreden oefenen. De respectievelijke ouders hadden een krappe dagindeling dus een half uur is alles wat beschikbaar was. Maar dat bleek meer dan genoeg te zijn. Aan het eind van dat half uur hadden de kinderen er een goed gevoel over.

Daarna gingen Joshua, Amanda en ik in de buurtsuper wat boodschappen doen. Gewoon wat essentiele dingen: Froot Loops, eierpunch, frisdrank... Amanda wil een taart bakken voor Oud-en-Nieuw, dus ook wortels, bakpoeder, eieren, vanille essence, poedersuiker, roomkaas.

Met de cuatro gaat het ook al beter. Merk wel dat mijn vingers erg stijf zijn geworden. En gebrek aan eelt op mijn vingers maakt het soms ook pijnlijk bij langdurig spelen. Maar in ieder geval kunnen Joshua en ik nu ook samen wat spelen. Wie weet kan dat in de toekomst nog wat worden.

Sun, Sea, Sand and .... Sky rockets?

Vamos a la Playa!

Vandaag gingen Joshua en ik met mijn vader vuurwerk kopen. Op Aruba zijn het voornamelijk de Chinezen die vuurwerk verkopen. Je ziet een speciaal gebouwd schuurtje of bijgebouw (nooit van hout, dat is brandgevaarlijk!) naast de supermarkt, buurtwinkel of restaurant, waar het assortiment is uitgestald. Joshua kijkt zijn ogen uit. De volgende winkel heeft een uitgebreider assortiment dan de vorige. Het is leuk te zien dat sommige dingen niet zijn veranderd.

Om drie uur zijn we naar het strand (Baby Beach) gegaan met Sarah en Rowena. Het was er toch nog vrij druk. De kinderen hebben zich vermaakt met het bouwen van zandkastelen, grachten, bruggen en vijvers. Terwijl de volwassenen voornamelijk met de zon kampten. Typisch voor kinderen wilden ze juist toen we weggingen niet meer uit het water komen. We moeten toch wat eten, dus gaan we bij de KFC langs. Rowena wil geen foute kip eten, dus gaat ze naar de BK, die ernaast staat. De koolsla is verrukkelijk. En de aardappelpuree met jus ook. Toch raar dat ze geen aardappelpuree met jus in Nederland hebben bij de KFC...

Thuisgekomen waren we ruim op tijd voor de derde repetitie voor zaterdag. Nu ging het heel goed. Wat mij betreft zijn ze er klaar voor, maar ze willen morgen nog een keer oefenen.

Hit the road, Jack!

Music, Maestro!

De dagen op Aruba beginnen vroeg. Maar dat is niet erg. Zo krijg je lekker veel gedaan op een dag. Of je krijgt de tijd om lekker lang te luieren...

Vandaag gaan we kijken of we de oude gitaar en cuatro van mijn ouders kunnen laten repareren. Eenmaal aangekomen in de muziekwinkel (leuke winkel, erg veel instrumenten en behulpzame medewerkers) blijkt dat het repareren van de gitaar evenveel kost als het kopen van een nieuwe. Dus doen we maar dat laatste. Ook de cuatro wordt niet gerepareerd. Dus daar ook maar een nieuwe van. Joshua zit als een volleerde gitarist zijn nieuwe gitaar uit te proberen, terwijl ik me schaam voor de klanken die ik op de cuatro voortbreng. Ik heb daarom maar ook nog een boek gekocht... Rowena, die ook mee was, krijgt een nieuwe blokfluit. Nu is iedereen voorzien van een instrument voor het optreden van zaterdag.

Dat wat boodschappen te hebben gedaan gingen we kuieren in de winkelstraat. Rowena blijkt daar een boel mensen te kennen en bij iedereen moeten we even een praatje maken. Tegen het middaguur kregen we trek. De Pizza Hut was in de buurt, maar daar waren geen zitplaatzen meer, dus liepen we door naar Little Caesar's. Daar is een HotSpot. Dit blijkt overbekend te zijn, want er waren er meer mensen met een laptop dan met een pizza voor zich. Het zal te maken hebben gehad met dat cruise schip dat aangemeerd was. De pizza was lekker. Was alleen weer even wennen aan de maten hier!

Thuisgekomen gingen we de aangeschafte instrumenten uitproberen. Het zou weer even duren voordat ik weer op niveau was met de cuatro. Maar Joshua was weer druk zijn oefeningen aan het aflopen. Ook het stuk voor zaterdag ging hij alvast proberen te spelen. Toen Revaline er was gingen Joshua en zijn nichten repeteren. Het op te voeren stuk werd veranderd van "Hark The Herald Angels Sing" naar "Sille Nacht". De muzikanten vonden het eerste saai, omdat ze alledrie hetzelfde speelden. Er was wel begeleiding, maar Joshua vond die ook saai (het waren ook voornamelijk halve noten, dus op zich had hij gelijk.) Het beloofde wat te worden maar vooral Joshua en Rowena moesten eerst individueel wat meer oefenen. De volgende repetitie werd voor morgen in de namiddag geprikt. Wij waren allemaal blij dat de repetitie was afgelopen!

Permanence in Motion and Permanence at Rest

Grapes of Wrath? Not if they're from by the Sea!

Vandaag iets later op dan de afgelopen dagen: vijf over half acht. Joshua en mijn vader zijn natuurlijk al lang en breed wakker. Wat ze allemaal al hebben besproken weet ik niet, maar op een gegeven moment grapt mijn vader dat hij lui is. Zegt Joshua: "Je moet niet lui zijn Opa, want dan kus je de duivels oor." (Work that one out by yourself.)

Vanmiddag gaan we bij Rebecca en Leroy op bezoek. Revaline en Rowena moeten oefenen voor een optreden in de Sabbatschool aanstaande zaterdag. Als we een gitaar voor Joshua kunnen regelen speelt hij misschien mee. Maar dat zien we morgen wel.

We rijden met Rebecca eerst naar Sarah. Daar kunnen de meisjes afspreken wat ze gaan spelen en kunnen ze meteen oefenen. In eerste instantie zal Rowena op de keyboard begeleiden terwijl Revaline blokfluit speelt. Maar het stuk zal meer oefening vergen dan dat er tijd voor is. Dus besluiten de dames om samen blokfluit te spelen.

Als het oefenen voor vandaag is afgelopen rijden we naar het huis van Rebecca en haar gezin. Als er wordt geopperd om zeedruiven te gaan plukken zeg ik daar geen nee tegen. Zeedruiven zijn vruchten van planten die groeien op het strand. Het zijn een van de weinige vruchten die Amanda niet blijkt te kennen uit haar geboorteland. Het is nu niet echt de tijd voor de druiven, maar omdat het zoveel heeft geregend hebben we misschien geluk.

We rijden naar Grape Field (druivenveld) en komen een heleboel kale (d.i. zonder vruchten) planten tegen. Maar we hebben inderdaad geluk. Er zijn een paar planten (op het strand lijken het struiken, grote struiken, maar toch. Maar in tuinen groeien ze uit tot heuse bomen) met trossen zeedruiven. Ze zijn lang niet allemaal rijp, en als ze nog een beetje groen zijn smaken ze ziltig. Maar eenmaal gerijpt worden ze dieppaars en lekker zoet. Maar ik heb in geen 15 jaar zeedruiven gegeten dus ziltig of zoet, ik schuif ze naar binnen. Ik moet de druiven die ik Amanda aanbied wel zorgvuldig uitzoeken. Ze moet nog aan de smaak wennen en ik wil natuurlijk dat haar eerste indruk positief is. Als we genoeg gegeten hebben maken we een kleine wandeling langs het strand. We verzamelen hersenkoraal en schelpen voor in de aquarium in Nederland. We luisteren naar het geluid van de branding. Toch een mooie plek om te zijn, hier ...

Weer in huize Labasti genieten we van een heerlijke maaltijd en een geanimeerde discussie. Dan is het weer tijd om te gaan, en is er weer een dag voorbij.

On the First Day of Christmas My true Love gave to Me ...

It is more blessed to give than to receive


Kerst 2006. Weer vroeg wakker. Iedereen "Bon Pascu" gewenst. Twee tantes uit de VS aan de lijn gehad. Helaas niet met onverdeeld goed nieuws. Een neef van mij schijnt er erg slecht aan toe te zijn. Het herinnert je eraan dat er in dit leven geen ongemengde vreugde bestaat. Ook Amanda's zus en haar moeder bellen. De telefoon gaat van hand tot hand.

Mijn moeder is druk in de weer met de kerstmaaltijd. Mijn oudste zus (Rebecca), haar man (Leroy) en twee kinderen (Revaline en Danian) komen. De middelste zus (Sarah), haar dochter (Rowena) en haar vriend (Anton) zullen er ook zijn. In totaal 13 mensen dus. Mijn moeder is het niet meer gewend om voor zoveel mensen te koken. Als het gevogelte bijna klaar is maak ik cream corn. Terwijl ik bezig ben komt iedereen binnenwaaien. Het is voor het eerst dat mijn ouders al hun kleinkinderen bij zich hebben met kerst. Als alles in gereedheid is gebracht mag Wela Scylla het dankgebed uitspreken. Vier generaties staan op dat moment voor de Heer. Toch een bijzonder voorrecht.

Na een toast wordt het eten opgeschept. Het menu bestaat uit:

• Gebraden gevogelte met jus.
• Rijst met bruine bonen
• Asperges bedekt met plakjes gekookte ei.
• Advocado (de advocado's hier zijn echt enorm, nog groter dan een grapefruit in Nederland, en vol van smaak.)
• Gestoomde jonge wortels in boter overgoten.
• Cream Corn
• Cranberry Sauce

Met chocoladetaart, feestelijk versierd door Rowena, toe.

Tijdens het eten wordt er zo levendig gediscussieerd (altijd raak als Leroy erbij is) dat de volwassenen vergeten dat de cadeau's moeten worden uitgepakt. Maar Rowena heeft een drukke agenda dus het moet wel op tijd gebeuren. Zoals altijd is de Kerstman niemand vergeten, maar het is wel frappant dat hij wist waar hij de cadeau's moest afleveren dit jaar. Na het eten wordt er lang na- en bijgepraat over van alles en nog wat. Al met al een zeer geslaagde dag.

Al gauw is de dag om, en is het weer tijd om in bed te kruipen.

't Was the Night before Christmas

When it Rains, it Pours

De eerste dag waarbij we 's ochtends niet vroeg uit bed hoeven. Maar ja, jetlag hè.

Joshua was nog voor het ochtendgloren tegelijk met opa wakker. Zijn ouders volgden kort daarna. We hebben lekker zitten luilakken. Ik heb voor het eerst ooit een Trupiaal gezien in de tuin. Prachtige vogel, maar toen ik de camera had gepakt was hij al gevlogen. Je merkt dat het regentijd is. Iedere dag valt er een fikse bui. Een kwartier later is het weer stralend weer, maar de planten varen er wel bij. Alles is of in bloei, of zwaar beladen met vrucht op het eiland. Als Joshua trek krijgt gaat hij even naar buiten om een handvol fruit te plukken, en dan kan hij er weer een tijdje tegenaan.

Voor de lunch hadden we ayaca een traditionele, hartige eindejaarslekkernij.

Om 14:00 begin ik met de voorbereidingen voor het maken van cranberry sauce van verse cranberries. Het is werkelijk simpel:

Men neme een zakje cranberries. Doe deze in een pan met twee keer zoveel water als het volume aan bessen. Breng het geheel aan de kook en laat het geheel doorpruttelen op een laag vuurtje totdat bijna alle cranberries opengebarsten zijn. Prak indien nodig de overige cranberries. Zeef de schillen en pitten eruit.
Roer suiker naar smaak door het gezeefde vloeistof (begin met een flinke schep) en breng deze aan de kook. Als een druppel hete vloeistof op een koude oppervlakte geleert is de cranberry sauce klaar. Giet het vloeistof in een vorm en laat deze afkoelen tot kamertemperatuur. Als na het afkoelen de cranberry sauce niet volledig gegeleerd is moet het geheel verder inkoken.
Bewaar de cranberry sauce in de koelkast totdat het wordt opgediend.

Toen de cranberry sauce was afgekoeld was het tijd om ons klaar te maken om naar de kerstviering op de marinierskazerne te gaan. Mijn vader zou als vrijwilliger met het busje van de FAVI een aantal mensen gaan ophalen. Hij vond het leuk als wij mee zouden gaan. Maar Amanda verkoos met de overige dames (mijn moeder en oma) mee te gaan. Op weg naar een van de passagiers reden we door de Franse Pas. Omdat het veel had geregend lag daar een flinke plas water, waar Arubaanse reigers zich verzamelden. Mooie beesten zijn dat. Spierwit en niet grijs zoals de reigers in Nederland, maar met iets minder lange stelten.

De kerstviering was in de buitenlucht. Gezien de tijd van het jaar, bleef ik met een half oog naar de lucht kijken. Zolang ik Orion kon zien, zou het droog blijven. Naast de verplichte Kerststal stond een echte, levende Arubaanse ezel. Die deed het vanzelfsprekend zeer goed bij de kinderen. Wie denkt dat de Oecumene in Nederland ver gevorderd is, had deze dienst moeten meemaken. Niet alleen stonden aalmoezenier en priester gebroederlijk naast elkaar op het kansel/altaar, maar de aalmoezenier mocht zelfs tijdens de eucharistieviering de hostie uitdelen. Al zag je wel dat hij niet helemaal wist hoe het moest. Nadat traditiegetrouw een Dande ten gehore werd gebracht mochten we ons te goed gaan doen aan de eveneens traditioneel voor deze kerstviering warme chocolademelk en kerststol.

Bij thuiskomst gingen we vrij snel naar bed. Het zou morgen een lange dag worden...

Vayehi Erev, Vayehi Boqer: Yom Echad

The early Bird catches the Worm (unless the Worm is jetlagged)

Gisteren had ik tegen mijn moeder gezegd dat we het waarschijnlijk niet zouden redden om op tijd wakker te zijn voor de Sabbatschool. Ik zou al blij zijn als we er waren voor de Eredienst. Maar wegens het tijdsverschil waren we alledrie ruim op tijd wakker. Joshua om 03:00, daarna om 06:30, ik om 05:30 en Amanda anderhalf uur later. Na het ontbijt belde ik mijn zus, Sarah, om te vragen waar ze gisteren was gebleven. Ze zou rond 09:00 langskomen en we konden zo samen naar de kerk. Rowena zou zich dan over haar neef, Joshua, ontfermen in de kindersabbatschool. Amanda zou thuisblijven. De vlucht, samen met het feit dat ze tot het eind heeft doorgewerkt, is bijzonder slopend voor haar geweest. Een dagje rust zou haar goed doen. Ze kon dan ook gezellig met mijn oma bijkletsen. Mijn oma is 92, slecht ter been, vrij vergeetachtig, maar verder helder van geest. Daar valt dus prima mee te kletsen, vooral over vroeger.

In de kerk aangekomen was de ontvangst erg warm. Wij werden letterlijk zingend aan de deur verwelkomd. Een persoon weet echt niet wat voor indruk hij achterlaat, of wat voor herinneringen men aan hem overhoudt als hij weg is. "Terence..., his memory is still sweet among us." Van zulke woorden wordt je nederig... En hoe kun je anders dan erg veel houden van deze mensen, die je hebt achtergelaten... Een zuster uit de kerk is de afgelopen maand 100 geworden, daar hoorde een cadeautje bij, vonden wij. Voor de anderen was onze aanwezigheid cadau genoeg. En het gevoel was wederzijds. Iedereen vond het ontzettend jammer dat Amanda er vandaag niet bij was. Joshua werd zelfs als mijn zoon herkend door mensen die niet eens wisten dat ik er ook was. Ben ik dan de enige die vindt dat hij op zijn moeder lijkt?

Thuis aangekomen worden we getrakteerd op een heerlijke maaltijd van ossenhaas en gepofte aardappels met een lekkere jus en zure room. De sabbatsmaaltijd uit mijn jeugd. Amanda is wat opgeknapt en we besteden de rest van de dag met het wennen aan de hitte. (Think cool thoughts!)

Op Weg naar Aruba

Time flies when you're having fun (but it's a drag when you're flying.)

"Dames en heren, welkom op KLM vlucht 733 naar Aruba. De verwachte reistijd is 9 uur en 50 minuten."

Zo begon de vliegreis die ons over de Atlantische oceaan zou voeren.

Joshua had zijn schoolkerstviering de avond ervoor gehad. De schoolleider had aangegeven dat het niet nodig was voor hem om vandaag naar school te gaan. Dus alleen Amanda moest vroeg op. Ze had een kerstontbijt met haar mentorklas op school. Gelukkig was ze ruim op tijd thuis om de taxi op te wachten die ons naar Schiphol zou brengen.

De taxi was mooi op tijd. Er moesten drie koffers en twee stuks handbagage mee. Maar twee koffers pasten in de kofferbak, dus de derde moest op de passagiersstoel naast de chauffeur mee, met de voltallige familie Sambo op de achterbank. Het zou druk worden vandaag, maar op de weg hebben we er niets van gemerkt.

Voor 13:00 waren we al op Schiphol aangekomen. Via internet hadden we de dag ervoor al ingecheckt, dus alleen de koffers moesten worden afgegeven. Twee zakken drop zorgden voor twee kilo overgewicht, dus die gingen mee in de handbagage. Daarna was het: door de paspoort controle, wachten..., lunchen..., wachten..., wachten... en nog eens wachten tot boardingtijd om 14:45.

In het vliegtuig aangekomen moesten we even wachten totdat de technicus de storing in de "flight entertainment system" aan board had verholpen. Dus met tien minuten vertraging vertrokken we richting Aruba. De storing bleek niet helemaal verholpen, maar de programma's waren toch niet zo bijster interessant. Al gauw kregen we de eerste maaltijd opgediend. We konden kiezen uit kip of pasta. Allebei lekker. Daarna moesten we ons maar vermaken. Joshua had wat puzzelboeken, Amanda had wat correctiewerk en ik had mijn Tungsten. Rond 21:00 Nederlandse tijd ging Joshua wat slapen. Toen waren we de mid-atlantische rug nog niet overgevlogen Een uur later werd hij wakker. Op de monitor kon hij zien dat we nu net over het midden van de Atlantische Oceaan heen waren. "Vliegen we nog steeds over die rot-oceaan?" mopperde hij. "Daar is het een oceaan voor," antwoordde ik. Een 'Dame Blanche' moest ons even zoet houden tot we anderhalf uur voor aankomst onze laatste maaltijd van de vlucht kregen: een broodje gevuld met mozzarella kaas en een frisse salade met een heerlijke honey-mustard dressing.

Ruim een half uur voor aankomst werd de daling ingezet. Kauwgom werd weer uitgedeeld, maar Amanda had toch behoorlijk veel last van de luchtdrukverandering. Joshua gelukkig veel minder. Twee cruise schepen lagen aangemeerd in de haven en hun verlichting samen met de algehele verlichting van het eiland was een mooi en welkom gezicht na de lange reis.

Het is frappant dat je als Arubaan, eenmaal op Aruba aangekomen met alle egards wordt behandeld, ook al woon je ruim 15 jaar in het buitenland. Mij werd verteld dat ik de immigratieformulieren niet hoefde in te vullen (en met mij mijn hele gezin niet) en ik werd thuis verwelkomt door de immigratie-beambte ("Bon bini na cas"). Dat geeft wel een speciaal gevoel.

We hoefden amper op onze koffers te wachten, en de douane-beambten zaten erbij en keken ernaar, dus we waren gauw buiten. We werden door mijn vader opgewacht en binnen een uur waren we in het ouderlijk huis aangekomen. We hebben de cadeau's uitgepakt en pyjama's. En al gauw lagen we vredig te slapen.