Time flies when you're having fun (but it's a drag when you're flying.)
"Dames en heren, welkom op KLM vlucht 733 naar Aruba. De verwachte reistijd is 9 uur en 50 minuten."
Zo begon de vliegreis die ons over de Atlantische oceaan zou voeren.
Joshua had zijn schoolkerstviering de avond ervoor gehad. De schoolleider had aangegeven dat het niet nodig was voor hem om vandaag naar school te gaan. Dus alleen Amanda moest vroeg op. Ze had een kerstontbijt met haar mentorklas op school. Gelukkig was ze ruim op tijd thuis om de taxi op te wachten die ons naar Schiphol zou brengen.
De taxi was mooi op tijd. Er moesten drie koffers en twee stuks handbagage mee. Maar twee koffers pasten in de kofferbak, dus de derde moest op de passagiersstoel naast de chauffeur mee, met de voltallige familie Sambo op de achterbank. Het zou druk worden vandaag, maar op de weg hebben we er niets van gemerkt.
Voor 13:00 waren we al op Schiphol aangekomen. Via internet hadden we de dag ervoor al ingecheckt, dus alleen de koffers moesten worden afgegeven. Twee zakken drop zorgden voor twee kilo overgewicht, dus die gingen mee in de handbagage. Daarna was het: door de paspoort controle, wachten..., lunchen..., wachten..., wachten... en nog eens wachten tot boardingtijd om 14:45.
In het vliegtuig aangekomen moesten we even wachten totdat de technicus de storing in de "flight entertainment system" aan board had verholpen. Dus met tien minuten vertraging vertrokken we richting Aruba. De storing bleek niet helemaal verholpen, maar de programma's waren toch niet zo bijster interessant. Al gauw kregen we de eerste maaltijd opgediend. We konden kiezen uit kip of pasta. Allebei lekker. Daarna moesten we ons maar vermaken. Joshua had wat puzzelboeken, Amanda had wat correctiewerk en ik had mijn Tungsten. Rond 21:00 Nederlandse tijd ging Joshua wat slapen. Toen waren we de mid-atlantische rug nog niet overgevlogen Een uur later werd hij wakker. Op de monitor kon hij zien dat we nu net over het midden van de Atlantische Oceaan heen waren. "Vliegen we nog steeds over die rot-oceaan?" mopperde hij. "Daar is het een oceaan voor," antwoordde ik. Een 'Dame Blanche' moest ons even zoet houden tot we anderhalf uur voor aankomst onze laatste maaltijd van de vlucht kregen: een broodje gevuld met mozzarella kaas en een frisse salade met een heerlijke honey-mustard dressing.
Ruim een half uur voor aankomst werd de daling ingezet. Kauwgom werd weer uitgedeeld, maar Amanda had toch behoorlijk veel last van de luchtdrukverandering. Joshua gelukkig veel minder. Twee cruise schepen lagen aangemeerd in de haven en hun verlichting samen met de algehele verlichting van het eiland was een mooi en welkom gezicht na de lange reis.
Het is frappant dat je als Arubaan, eenmaal op Aruba aangekomen met alle egards wordt behandeld, ook al woon je ruim 15 jaar in het buitenland. Mij werd verteld dat ik de immigratieformulieren niet hoefde in te vullen (en met mij mijn hele gezin niet) en ik werd thuis verwelkomt door de immigratie-beambte ("Bon bini na cas"). Dat geeft wel een speciaal gevoel.
We hoefden amper op onze koffers te wachten, en de douane-beambten zaten erbij en keken ernaar, dus we waren gauw buiten. We werden door mijn vader opgewacht en binnen een uur waren we in het ouderlijk huis aangekomen. We hebben de cadeau's uitgepakt en pyjama's. En al gauw lagen we vredig te slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten