When it Rains, it Pours
De eerste dag waarbij we 's ochtends niet vroeg uit bed hoeven. Maar ja, jetlag hè.
Joshua was nog voor het ochtendgloren tegelijk met opa wakker. Zijn ouders volgden kort daarna. We hebben lekker zitten luilakken. Ik heb voor het eerst ooit een Trupiaal gezien in de tuin. Prachtige vogel, maar toen ik de camera had gepakt was hij al gevlogen. Je merkt dat het regentijd is. Iedere dag valt er een fikse bui. Een kwartier later is het weer stralend weer, maar de planten varen er wel bij. Alles is of in bloei, of zwaar beladen met vrucht op het eiland. Als Joshua trek krijgt gaat hij even naar buiten om een handvol fruit te plukken, en dan kan hij er weer een tijdje tegenaan.
Voor de lunch hadden we ayaca een traditionele, hartige eindejaarslekkernij.
Om 14:00 begin ik met de voorbereidingen voor het maken van cranberry sauce van verse cranberries. Het is werkelijk simpel:
Men neme een zakje cranberries. Doe deze in een pan met twee keer zoveel water als het volume aan bessen. Breng het geheel aan de kook en laat het geheel doorpruttelen op een laag vuurtje totdat bijna alle cranberries opengebarsten zijn. Prak indien nodig de overige cranberries. Zeef de schillen en pitten eruit.
Roer suiker naar smaak door het gezeefde vloeistof (begin met een flinke schep) en breng deze aan de kook. Als een druppel hete vloeistof op een koude oppervlakte geleert is de cranberry sauce klaar. Giet het vloeistof in een vorm en laat deze afkoelen tot kamertemperatuur. Als na het afkoelen de cranberry sauce niet volledig gegeleerd is moet het geheel verder inkoken.
Bewaar de cranberry sauce in de koelkast totdat het wordt opgediend.
Toen de cranberry sauce was afgekoeld was het tijd om ons klaar te maken om naar de kerstviering op de marinierskazerne te gaan. Mijn vader zou als vrijwilliger met het busje van de FAVI een aantal mensen gaan ophalen. Hij vond het leuk als wij mee zouden gaan. Maar Amanda verkoos met de overige dames (mijn moeder en oma) mee te gaan. Op weg naar een van de passagiers reden we door de Franse Pas. Omdat het veel had geregend lag daar een flinke plas water, waar Arubaanse reigers zich verzamelden. Mooie beesten zijn dat. Spierwit en niet grijs zoals de reigers in Nederland, maar met iets minder lange stelten.
De kerstviering was in de buitenlucht. Gezien de tijd van het jaar, bleef ik met een half oog naar de lucht kijken. Zolang ik Orion kon zien, zou het droog blijven. Naast de verplichte Kerststal stond een echte, levende Arubaanse ezel. Die deed het vanzelfsprekend zeer goed bij de kinderen. Wie denkt dat de Oecumene in Nederland ver gevorderd is, had deze dienst moeten meemaken. Niet alleen stonden aalmoezenier en priester gebroederlijk naast elkaar op het kansel/altaar, maar de aalmoezenier mocht zelfs tijdens de eucharistieviering de hostie uitdelen. Al zag je wel dat hij niet helemaal wist hoe het moest. Nadat traditiegetrouw een Dande ten gehore werd gebracht mochten we ons te goed gaan doen aan de eveneens traditioneel voor deze kerstviering warme chocolademelk en kerststol.
Bij thuiskomst gingen we vrij snel naar bed. Het zou morgen een lange dag worden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten